Eden
(część
II)
8/09/2009
Nieświadomość, ta niewinność błoga, nieskończenie słodkaA zarazem krucha i nietrwała, nieuchronnie wiotka
Bo ciekawość już ogarnia umysł co do pokus skłonny
I pragnieniem natarczywie tak wypełnia przeogromnym
By skosztować tego co w zasięgu dłoni, lecz nieznane
Pachnie cudną ta słodyczą, kusi tak bo zakazane
Rajskie jabłko co czerwienią tętni jak Adama serce
Tylko jeden kęs, lub jeszcze tylko drugi, więcej
Aż o raju zapomina w ustach pieszcząc tą purpurę
I człowiekiem staje się, tak ściągając gniewu wichurę
Co jak pył marny już wypędza go na bezkresną Ziemię
Gdzie wędrowkę rozpoczyna pierwszym słowem drżącym - Nie wiem
I wtedy nagle pustkę odczuwa co serce rozdziera
Tą dziurę czarną co życie ssie aż samotność doskwiera
I wacha się, pyta czy rzeczywiście jest coś więcej
Lecz idzie dalej, z zapałem, z nadzieją, coraz prędzej
Biegnie tak zdyszany jak samotna połówka nieba
Jak ta druga, krucha, która też natchnienia szuka, Ewa
I tak przypadkiem, lecz celowo, jedna drugą spotyka
Oczy oczarowania pełne, oszałamia słów muzyka:
Jeśli chcesz to będę tajemnicą Twoją do odkrycia
Ścieżką Twą do wydeptania, drogowskazem, źródłem pytań
Księgą zaklęć i mądrości, Twą otuchą i natchnieniem
Ciałem, duszą, medytacją, Twym zmaganiem, Twym istnieniem...
