Rankiem
Otulona ciszą smutku jak pierzyną
Śmiesznie krzywię wyciągnięte dłonie
I przeciągam się leniwie z taką miną
Jakbym cała była snem i spaniem
Mrużę oczy oślepiona słońcem
Kryję się przed jego ciepłym światłem
Coś tam mruczę i próbuję śpiewać
Jakąś obłąkaną, senną kołysankę
Wreszcie decyduję się obudzić
Czyli stawiam nogę na parkiecie
Potem staję na nim drugą nogą
Desperacko decydująć się na życie
