3/08/2010
I znowu wieczność cała przemija tak bez tchu
Już ptaków śpiew nad ranem zagłusza kruchość słów
A ja ukrycie marzę, i być w tej chwili chcę
W mych oczach moment każdy pejzażem staje się
Powiew wiatru niczym pędzel co maluje milion barw
W konarach drzew, w łodygach traw
Granatowy jedwab nieba w lustrze wody mieni się
Srebrzysty pył zachwyca mnie, tak ogromnie
I wtedy moje trwogi, szarości pustej lęk
Odchodzą te niebogi i już przychodzi dzień
Purpurą i czerwienią, różowym blaskiem chmur
I miłość z siłą wielką do mnie powraca już
Promień Słońca, czy to uśmiech co rozświetla oczu blask
Spojrzenie jest przepastne tak
Ziemia tętni złoto-bura, drogę przebiegł mały jeż
I pokój już wypełnia mnie, tak cudownie
